Rozstanie - Samotność

Rozstanie

Szaro, mroczno, zimno, deszcz stukający po dachach. W jednym z okien lekkie, przyciemnione światło, struga wody spływająca leniwie po szybie, a za nią twarz. Oczy otwarte, lecz nie wyrażające żadnych emocji, wzrok zapatrzony w dal, nie skupiony na niczym. W ręce kubek z wychłodzoną już herbatą, w tle cicha, smutna muzyka.

             Każdy z nas zna taki obrazek z ilustracji książkowej bądź kadru filmu - stereotypowe przedstawienie ludzkiej samotności. W prawdziwym życiu wygląda to jednak zupełnie inaczej. To najszczersze uczucie samotności uderza w człowieka niespodziewanie, w pogodny, ciepły wieczór, kiedy stoi w gronie znajomych z ulubionym drinkiem w dłoni i sztucznym uśmiechem na twarzy. Otoczony, gwarem, śmiechem i tańcem w ogólnej atmosferze rozluźnienia. Uczucie samotności zadaje ciosy o różnych porach dnia, najczęściej podczas wykonywania tych rutynowych czynności. Zakupy, w koszyku o kilka produktów mniej, prawy sierpowy. Wybór filmu na wieczór w kilka sekund, bez potrzeby pójścia na kompromis, lewy prosty. Otwarte, wyspane oczy o 7 rano w sobotę, bo w nocy nikt nie budził, prawy hak i nokaut.

            Samotność jest mylnie utożsamiana z osobami mieszkającymi w pojedynkę, lub osobami stroniącymi od imprez, spotkań czy nawet zwykłych rozmów. Ci ludzie niekoniecznie muszą być od razu samotni. Ktoś może woleć towarzystwo psa od człowieka, bądź towarzystwo książki od dwulicowego przyjaciela. Jest to zupełnie normalne, a nawet czasami i zdrowsze. Taki człowiek spędza czas samotnie, ale nie odczuwa przy tym uczucia samotności.  Nie możemy go mierzyć na podstawie sposobu życia czy wyboru czynności. Samotność istnieje tylko wewnątrz człowieka i zazwyczaj zostaje niezauważona.

            Gdyby się tylko lepiej przyjrzeć, wszędzie można dostrzec ciche obrazy samotności. W oczach dziecka wracającego z zajęć do sierocińca. W powolnych krokach chłopca, idącego kilka metrów za grupą kolegów z klasy. We łzach nastolatki, widzącej swoją pierwszą miłość trzymającą za rękę inną dziewczynę. W drżącej ręce, składającej podpis na papierach rozwodowych. W pocałunku składanym po raz ostatni nim nałożą wieko.

            Każdemu człowiekowi prędzej czy później przyjdzie zmierzyć się z samotnością. Tylko od nas zależy, czy pozwolimy by nami zawładnęła, czy spróbujemy z nią stopniowo walczyć. Nie istnieje bowiem żaden złoty środek, który pozwoliłby w jednej sekundzie odciąć się od tego przygnębiającego uczucia. Dajmy sobie czas, on powoli leczy, ale nie zapominajmy by stale iść do przodu, choćby i najmniejszymi krokami.